|
|
و او یگانه بزرگ مهربان انسان را که آفرید و از روح بزرگ خویش در آن دمید،بزرگترین و کامل ترین نامهای نیکو را نیزبه او آموخت - وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ كُلَّهَا -تا بار سنگین امانت و مسوولیت را به دوش کشد...که در چاه نادانی نیافتد و از راه نماند. اینگونه بود که آفرینش به پای انسان به سجده افتاد تا در گوش هستی طنین انداز شود که "آموختن" راز مانایی و بزرگی است و "خواندن وفهمیدن" – اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ - کلید واژه ی"مسوولیت" است و راه و رسم عاشقی... **** چه نیکو جایگاهی دارند شایستگانی که از خداوندگار اندیشه و قلم و بیان،به یادگار جامه ی خدمت به تعلیم و آموزش آراسته اند تا جذبه ی نگاهشان و متانت رفتارشان بسان پیامبران،دلیلِ راه باشد و آفرینشِ شور و اشتیاق برای فهمیدن و فهماندن...و سحرِ کلامشان، شمیم دل انگیز خردورزی باشد و روشنای دانایی و آگاهی در روزگارانِ نادانی و ناتوانی. دوازدهم اردیبهشت سالروز شهادت استاد مطهری و پاسداشت مقام بلند معلم و نکوداشت "آموزش و دانایی و خردورزی" بر تمامی اساتید بزرگوار و همه ی عزیزانی که در مسیر آگاهی بخشی و تعلیم و تربیت، صادقانه و عاشقانه تلاش می کنند فرخنده و مبارک باد. دکتر بی بی مرجان رضوی رییس دانشکده داروسازی اردیبهشت 1401 |
||
